Derbinin Ardindan ya da Nasil Kaybedilir

Battlestar Galactica televizyonda duymaya ve gormeye alisik olmadigim hayat ile ilgili konularin islendigi bir dizi. Dizinin ana karakterlerinden biri olan ve hayatta kalan son 43 bin insanin korunmasindan sorumlu olan Amiral Adama ogluna hayat ile ilgili su ogutu verdiginde cok etkilenmistim:

"Nasil kaybettigimiz, kim oldugumuzla ilgili daha cok sey anlatir."

Gercekten de kaybederken verdigimiz tepkiler, bizi digerlerinden ayiran onemli bir unsurdur. Dün maci kaybettik. Kaybederken bu soz geldi aklima, ve Besiktasli oldugum icin bir kez daha mutlu oldum ve Baba'ma tesekkur ettim.

---

1-0 geriye dustugumuzde de, beraberligi yakalayip yeniden geriye dustugumuzde de, 3 as oyuncumuz yedek beklerken icimde bu maci alacagimizin guveni vardi. Tek kale oynuyor, pas yapiyor, oyunu kontrol ediyorduk. Yedigimiz goller Fenerbahce'nin usta oldugu yan toplardan, bizim defansimizin usta oldugu genis alanda adam kacirmaktan geldi. Ama macin gidisati yedigimizden cok gol atacagimiz yonundeydi.

Cisse'ye verilen ilk kart, birakin agir olmasini, bence kesinlikle haksizdi. Zaten bu karti verdigi an hakemin Cisse'yi atacagi icime dogmustu. Besiktasli olsa da kariyerinde Besiktas'ta calismamis olan Denizli bunu goremedi, zira gorse eminim Cisse'yi oyundan o dakika alirdi. Sari kartlar bir hakemin bir takimi caktirmadan, ya da daha dogru bir tanimla en sinsice, ezme yoludur. Defanstan, ya da defansa yakin bir pozisyondan bir futbolcuya verirsin bir sari kart oyundan dusurursun. Olmadi ikinci bir pozisyonda atarsin. Ilk sari kart nasil olsa unutulur. Dun gece olan aynen buydu. Inönü'de benzer bir kart ile Trabzonsporlu bir oyuncu oyundan atilinca hakeme itiraz eden taraf Besiktas tribunleri olmustu. Bu tarz bir yaklasimi Saracoglu'nda beklemek saflik olurdu. Akli selim Fenerbahceli dostlarim bile o ertesi gun televizyondan seyrettikten sonra tersini soyleseler bile o atmosferde sari kartlari dogru gormuslerdi. Mac sonrasi bu sari kartin lafi dahi edilmedi Besiktaslilar arasinda. Hatta bir sari karti varken adama arkadan dalan Cisse'ye kizildi. Dogrusu da buydu bence. Kaybederken kim oldugumuzu -ya da olmamiz gerektigini- görmek derken anlatmak istedigim buydu.

---

"Böyle kaybedeceksek canim feda sizlere" diyordu Berlin Carsi'dan bir dostum. Zira 10 kisi kalmamiza ragmen futbol oynamak isteyen, futbol oynayan, bir topu direkten donen, 2 golu bir adimlik ofsayt yuzunden sayilmayan taraf bizdik. Deplasman takimi gibi arkada buldugu derin bosluklarda gol arayan, zaman gecirmek icin sahaya top atan, gol kacirdikca kendini yere atip penalti bekleyen, skoru korumak icin en usta ayagini cikaran takim Fenerbahceydi. Kollege Nuri'nin de dogru tespit ettigi uzere devre arasinda Seric'i yollayip bir sol bek alirsak, Gokhan Zan'i da yollayabilirsek sampiyonlugun en guclu adayi oluruz.

Sahada olup bitenin bir benzeri de tribunlerde oluyordu. Deplasmana giden kardeslerim butun mac boyunca ugultudan, 5 6 tekrari asmayan ciliz tezahuratlardan oteye gidemeyen "endustruyel futbol" taraftarlarina deplasman tribunu dersi veriyordu. Skor ne olursa olsun susulmayacagini, askin skora degil sahada 10 kisi de olsalar varlarini yoklarini ortaya koyan futbolcularin uzerlerindeki formaya oldugunu ogretiyorlardi.

Kisada saha disinda, saha icinde, tribunde kaybederken kazanan biz olduk. Skor mu? Cok onemli degil, biz o sahada ne galibiyetler(*) gördük. Bir tanesi eksik olsun. Böyle kaybedeceksek, birakin kaybeden biz olalim.

---

Son saniyede beraberligi yakaladik. Ya da yakaladigimizi zannettim. Hakli bir ofsayt pozisyonuydu. Sevincten yere dusmustum. Ayaga kalkarken maci seyrettigim Besiktasli kardeslerim ellerimden tuttu. Mac cikisi Gündogdu'yu söyledim. Su satirlari haykirirken gozlerim yasardi:

Iste biz kötü günde omuz omuzayiz,
Övünmek gibi olmasin biz Karakartalliyiz!

(*) Asla pes etme.